معنی نصیحت گری - جستجوی لغت در جدول جو

نصیحت گری(نَ حَ گَ)

لغت نامه دهخدا

نصیحت کننده، پنددهنده

(پَ سَ)

نصیحت گو. رجوع به نصیحت گو شود:
نصیحت گوی را از ما بگو ای خواجه دم درکش
که سیل از سر گذشت آن را که می ترسانی از باران.
سعدی

لغت نامه دهخدا

نصیحت گویی

(نَ حَ)

نصیحت کردن. اندرزدهی. عمل نصیحت گوی

لغت نامه دهخدا

نصیحت گو

نصیحت گوی. نصیحت گر. نصیحت کار. نصیحت گذار. (از آنندراج). واعظ. موعظه کننده. نصیحت کننده:
نصیحتگوی ما عقلی ندارد
برو گو در صلاح خویشتن کوش.
سعدی.
نصیحت گوی رندان را که با حکم خدا جنگ است
دلش بس تنگ می بینم چرا ساغر نمی گیرد.
حافظ.
برو معالجۀ خود کن ای نصیحت گو
شراب و شاهد شیرین کرا زیانی داد.
حافظ.
خدا را ای نصیحت گو حدیث ساغر و می گو
که نقشی در خیال ما از این خوشتر نمی گیرد.
حافظ

لغت نامه دهخدا

نصیحتگر

(نَ حَ گَ)

اندرزگر. (یادداشت مؤلف). پنددهنده. اندرزکننده. آگاه سازنده. (ناظم الاطباء). ناصح. نصیح. مشفق خیرخواه که به خیرخواهی پند دهد و به صواب رهنمائی کند: یک روز گرم گاه به خانه اندر نشسته بود (قابیل) ابلیس بیامد بر شبه یک فرشته... گفت من فرشته ام از آسمان آمده ام تا ترا نصیحت گر باشم و در کار تو تدبیر کنم. (ترجمه طبری بلعمی).
بداندیش او به جان، بدی خواه او به تن
نکوخواه او ز یسر، نصیحتگر از یسار.
فرخی (دیوان چ دبیرسیاقی ص 146).
پژوهندۀ رای شاه عجم
نصیحتگر شهریار زمن.
فرخی.
با تو برون از تو درون پروری است
گوش ترا نیک نصیحتگری است.
نظامی.
نصیحت گری لومش آغاز کرد
که خود را بکشتی در این آب سرد.
سعدی.
به نصیحت گر دل شیفته می باید گفت
برو ای خواجه که این درد به درمان نرود.
سعدی.
پریشیده عقل و پراکنده گوش
ز قول نصیحت گر آگنده گوش.
سعدی